01.10 SOBOTA - Róże Różańcowe

02.10 NIEDZIELA - Siostry Służebniczki

03.10 PONIEDZIAŁEK - Domowy Kościół

04.10 WTOREK - Koło Misyjne

05.10 ŚRODA - Ministranci młodsi

06.10 CZWARTEK - SP 1 kl. I-IV

07.10 PIĄTEK - L.O. kl. 1-3

08.10 SOBOTA

09.10 NIEDZIELA - Chór HARFA

10.10 PONIEDZIAŁEK - Nadzwyczajni Szafarze

11.10 WTOREK - Apostolstwo Dobrej Śmierci

12.10 ŚRODA - SP nr 1 kl. V-VIII

13.10 CZWARTEK - Matki Bożej Fatimskiej

14.10 PIĄTEK - Oaza, młodzież

15.10 SOBOTA

16.10 NIEDZIELA - dzieci z Niepublicznego Przedszkola im. bł. Edmunda Bojanowskiego

17.10 PONIEDZIAŁEK - Bractwo Św. Wojciecha

18.10 WTOREK - III Zakon św. Franciszka

19.10 ŚRODA - Stowarzyszenie Rodzin Katolickich

20.10 CZWARTEK - SP 2 kl. I-IV

21.10 PIĄTEK - Ministranci najstarsi

22.10 SOBOTA

23.10 NIEDZIELA - Koło Misyjne

24.10 PONIEDZIAŁEK - Zespół Caritas

25.10 WTOREK - Apostolat Margaretka

26.10 ŚRODA - Grupa Modlitewna

27.10 CZWARTEK - Dzieci Maryi

28.10 PIĄTEK - SP 2 kl. V-VIII

29.10 SOBOTA

30.10 NIEDZIELA - Ministranci starsi, lektorzy

31.10 PONIEDZIAŁEK - Róże Różańcowe

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich przy parafii św. Wojciecha w Radzionkowie wraz z Klubem Turystyki Rowerowej przy parafii MB Jasnogórskiej w Orzechu, zapraszają w dniu 8.10.2022 r. (sobota), w godzinach 9.45-14.30, na „VIII Różaniec na kole”. Tajemnice różańcowe rozważone zostaną w kościele MB Różańcowej w Rudzie Śląskiej. Trasa liczy ok. 30 km. Osoby niepełnoletnie mogą wziąć udział jedynie pod bezpośrednią opieką rodziców lub za ich pisemną zgodą. Informacje i zapisy, do 06.10.br., pod numerami telefonów 507 341 716 lub 728 429 185.

Czcigodny księże Proboszczu!

Życzymy Ci przede wszystkim dużo zdrowia, opieki Matki Boskiej Fatimskiej, uśmiechu na co dzień i wiele radości oraz Łask Bożych.

Życzymy Ci słowami z Księgi Liczb:

„Niech Cię Pan błogosławi i strzeże.
Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad Tobą, niech Cię obdarzy swą łaską.
Niech zwróci ku Tobie swoje oblicze i niech Cię obdarzy pokojem” (Lb 6,24-26)

W tym szczególnym dniu dla Ciebie, myślami ogarniamy również tych dzięki, którym jesteś. Dziękujemy Twoim rodzicom za przekazany dar życia i wychowanie w miłości, która poprzez powołanie do kapłaństwa przywiodła Cię tutaj.

Św. Jan Maria Vianney w jednym ze swoich tekstów tak pisze:

„Gdyby zniesiono sakrament święceń, nie mielibyśmy Pana. Któż Go złożył tam, w tabernakulum? Kapłan. Kto przyjął waszą duszę, gdy po raz pierwszy wkroczyła w życie? Kapłan. Kto ją karmi, by dać siłę na wypełnienie jej pielgrzymki? Kapłan. Któż ją przygotuje, by pojawiła się przed Bogiem, obmywając ją po raz ostatni we Krwi Jezusa Chrystusa? Kapłan, zawsze kapłan. A jeśli ta dusza umiera ze względu na grzech, kto ją wskrzesi, kto da jej ciszę i pokój? Znowu kapłan… Po Bogu kapłan jest wszystkim!… On sam pojmie się w pełni dopiero w niebie.“

Zatem Drogi Księże Proboszczu!

Za Twoich rodziców i za Ciebie, za to, że jesteś i za to, że jesteś taki jaki jesteś - Bogu niech będą dzięki!

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich przy Parafii św. Wojciecha w Radzionkowie organizuje w dniu 20.10.2022r. pielgrzymkę do Warszawy do grobu błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszko.

W programie:

- modlitwa przy grobie bł. ks. Jerzego Popiełuszko,

- Msza św. w kościele . Stanisława na Żoliborzu,

- zwiedzanie Pałacu Kultury i Nauki, cmentarza na Powązkach i Starego Miasta.

Koszt wycieczki: 130 zł. Cena obejmuje przejazd, ubezpieczenie, wstęp do Pałacu Kultury i Nauki.

Zapisy w kancelarii parafialnej do 7 października br. Przy zapisie proszę podać nr PESEL oraz nr telefonu do kontaktu.

Wyjazd sprzed kościoła św. Wojciecha w Radzionkowie o godz. 5.00

Bliższych informacji udziela p. Jan Moj nr tel: 604 93 40 69.

Drodzy Bracia Prezbiterzy, Drodzy Diecezjanie, Bracia i Siostry!

Artykuł Piotra Legutki pt. „Polityka pamięci” (Gość Niedzielny, nr 32) zainspirował mnie do napisania tego przesłania, skierowanego do księży dziekanów i całego prezbiterium naszej archidiecezji oraz wiernych świeckich w kontekście zbliżających się rocznic: utworzenia przez Stolicę Apostolską administratury apostolskiej (1922), a potem diecezji śląskiej vel katowickiej ( 1925).
Kościół jest wspólnotą pamięci. Chrystus znał to prawo pamięci i w kluczowym momencie głoszenia Królestwa Bożego do niego się odwołał. Kiedy ustanawiał Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, polecił: „To czyńcie na moją pamiątkę”.
Pamiątka mówi o pamięci. Tak więc Kościół jest żywą „pamięcią” Chrystusa. Tę pamięć nazywamy tradycją.

Kościół, który od początku działał w strukturach lokalnych – najpierw bardziej personalnych, a potem także administracyjnych – ma swoją historię wpisaną w karty ludzkiej historii. Swoją historię ma także nasz Kościół lokalny, wyodrębniony w 1922 r. z archidiecezji wrocławskiej. W sposób naturalny przejął jej tradycję i adaptował do warunków na Górnym Śląsku; tradycja ta została wpisana w ramy diecezji działającej w strukturach Kościoła w Polsce i państwa polskiego. Właśnie mija 100 lat od tamtych historycznych wydarzeń, a naszą powinnością jest nie tylko słuchanie wykładów o historii Kościoła na Górnym Śląsku, ale również pielęgnowanie pamięci, swoista „polityka historyczna”. Jej wyrazem były m.in. starania o renowację tego, co możemy nazwać patrymonium Kościoła katowickiego, czego szczególnym wyrazem jest katedra pod wezwaniem Chrystusa Króla w Katowicach. W dniu 3 września br. będziemy – w ramach naszej pielgrzymki duchowieństwa do katedry – wspominali 90. rocznicę położenia kamienia węgielnego, co miało miejsce 4 września 1932 r. Pięć lat wcześniej, bo w roku 1927, ówczesny biskup katowicki Arkadiusz Lisiecki rozpoczął jej budowę.

Wyrazem utrwalania pamięci jest m.in. sala misyjna w gmachu Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach, dokumentująca zaangażowanie misyjne duchowieństwa, księży fidei donum, oraz izba pamięci o bł. Janie Franciszku Macha, beatyfikowanym podczas mistycznej liturgii w pamiętną sobotę 20 listopada 2021 r. Właśnie w dniu 3 września br. będziemy jako duchowieństwo archidiecezji katowickiej dziękować za męczennika wojny, danego nam jako nauczyciela postaw na czas wojny toczącej się za wschodnimi drzwiami naszego państwa.

Zachowując chronologię wydarzeń, przypominam, że 19 maja br. zostało otwarte i poświęcone w nowym miejscu Muzeum Archidiecezji Katowickiej, przeniesione z Kurii Metropolitalnej do strefy postindustrialnej, do przestrzeni po zlikwidowanej drukarni archidiecezjalnej. Jeszcze przed konieczną likwidacją drukarni było wiadomo, że przestrzeń ta zostanie przekazana na cele kultury: na muzeum i galerię. Wyrażam nadzieję, że w nowej przestrzeni, dysponując koniecznym zapleczem, muzeum rozwinie skrzydła i będzie kontynuowało swoją działalność: będzie miejscem wystaw czasowych, promocji, spotkań twórców i dialogu Kościoła z prądami wyrażającymi się poprzez współczesną sztukę. Liczę na owocną współpracę z Akademią Sztuk Pięknych w Katowicach i innymi ośrodkami muzealnymi w kraju i za granicą, co się już dzieje.

Znany filozof Leszek Kołakowski w słynnym eseju apologetycznym i sceptycznym (sceptycznym co do losów cywilizacji europejskiej) pt. „Jezus ośmieszony” stwierdza, że przesłanie ewangelii jest wewnątrz naszej cywilizacji; a w obrębie samej kultury istnieje samoistna, nie-teologiczna wiara w Jezusa Chrystusa, dlatego też powinien być obecny i funkcjonować w przestrzeni publicznej.
Taką przestrzenią jest niewątpliwie muzeum, placówka kultury, pozwalająca spojrzeć poza kulisy codzienności, pozwalająca dostrzec korzenie, z których wyrastamy, uświadamiając, że z tego historycznego, muzealnego wczoraj jest nasze
dziś: nasze dzisiejsze być!

W jeszcze większym stopniu spełnia tę rolę Górnośląski Panteon - instytucja kultury, będąca owocem współpracy dla dobra wspólnego czterech podmiotów - otwarty w dniu 19 czerwca br. w przyziemiu katowickiej katedry. „Byłoby co najmniej
niewdzięcznością, gdybyśmy budując przyszłość, nie pamiętali o naszych ojcach żyjących na Górnym Śląsku. W każdym pokoleniu trzeba poszukiwać nowych form wyrazu dla ich świata wartości, bo z nich wyrastamy i w nie wrastamy jako ogniwa
nieskończonego łańcucha pokoleń mieszkańców tej ziemi”. (Słowo społeczne, Piekary Śl., 2022.05.29).

Dlaczego w podziemiach katedry? „Pamiętajmy – pisał kard. Hlond – że nie kultura przyniosła nam wiarę, ale wiara przyniosła nam kulturę. Kultura prawdziwa oznacza postęp, przede wszystkim postęp moralny, który dokonywać się może jedynie
na zasadach wiary. Kultura bez wiary to kształt bez duszy, to forma czcza i próżna. Dopiero wiara napełnia ją treścią i prawdą” (A. Hlond, O życie katolickie na Śląsku, 1924).

Panteon upamiętnia wybitne postaci z minionego 100-lecia oraz umożliwia spotkanie z nimi dzięki technice multimedialnej. To otwarte, zapraszające i gościnne grono osób, które w minionym 100-leciu życiem przekazywały wartości, które
bł. ks. Emil Szramek wylicza jako „predyspozycje osobowościowe mieszkańców Górnego Śląska”. Są to: „Rzeczowość istotna. Idealizm w czynach, nigdy w słowach.

Oszczędność i pracowitość. Wytrwałość. Głęboka, szczera religijność, silne życie rodzinne i przywiązanie do starego obyczaju” (E. Szramek, Śląsk jako problem socjologiczny. Próba analizy, 1934).
Wartości te można i trzeba skutecznie przekazywać poprzez osobowe spotkanie. Umożliwia to właśnie Panteon, który w ostatniej odsłonie prowadzi do strefy duchowości, gdzie zwiedzający spotyka się z osobami o pięknym, dojrzałym człowieczeństwie, które w języku Kościoła nazywamy świętością. Wtedy, być może, przypomni sobie swoje powołanie, a może nawet przyjmie przesłanie sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego: „Miłość ostatecznie polega na tym, żeby dać siebie. Nie zatrzymywać siebie dla siebie, ale posiadać siebie po to, żeby ciągle dawać siebie, aby służyć wspólnemu dobru”. (F. Blachnicki, Życie moje oddaję, Krościenko 2000, s. 25-29; por: Słowo społeczne, Piekary Śl., 2022.05.29)

Ponadto, możliwość spojrzenia na miasto Katowice – spoza tympanonu wieńczącego fronton katedry – otwiera horyzonty i zaprasza do spojrzenia na rzeczywistość miasta i jego mieszkańców przez pryzmat powszechnego powołania do świętości.
Księże Dziekanie, drodzy Bracia w kapłańskim posługiwaniu!

Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by stwierdzić, że wokół katedry i wyżej wspomnianych miejsc powstała niezwykła ścieżka formacyjno-edukacyjna, zapraszająca do konkretnego poznawania historii Górnego Śląska i naszego lokalnego Kościoła. Dlatego z radością zapraszam Was i wiernych naszej archidiecezji do pielgrzymowania do jej duchowego i materialnego serca. W związku z tym serdecznie proszę o organizowanie parafialnych pielgrzymek do wyżej wymienionych miejsc, co może być jeszcze połączone z wizytą w Kurii Metropolitalnej i ubogacone wspólną modlitwą - nawet Eucharystią - z biskupem. Jestem przekonany, że wszystkie te spotkania – w cieniu katedry Chrystusa Króla – będą mobilizujące do dalszego budowania wspólnoty Kościoła katowickiego w oparciu o istniejące miejsca, instytucje i służebne struktury.

Na wspólne budowanie Wspólnoty pamięci błogosławię!

† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki
VA I - 57/22
Katowice, 17 sierpnia 2022 r., w uroczystość św. Jacka,
patrona archidiecezji i metropolii górnośląskiej.

PS.
Wspomniane w przesłaniu instytucje opracują propozycję programu pielgrzymowania do centrum Kościoła katowickiego, którego integralną częścią jest również Wydział Teologiczny UŚ (gdzie możliwy będzie posiłek), biblioteka WT i Archiwum Kurii Metropolitalnej.

Święto rok temu ustanowił papież Franciszek.
II Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych obchodzony jest w Kościele w czwartą niedzielę lipca, blisko wspomnienia dziadków Pana Jezusa - św. Anny i św. Joachima.
Z okazji tego dnia Ojciec Franciszek wystosował orędzie do dziadków i osób starszych.

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO ŚWIATOWY DZIEŃ DZIADKÓW I OSÓB STARSZYCH

24 lipca 2022

„Wydadzą owoc nawet i w starości”

Najdroższa, najdroższy!

Werset z Psalmu 92: „wydadzą owoc nawet i w starości” (w. 15) jest dobrą nowiną, prawdziwą „ewangelią”, którą możemy głosić światu z okazji drugiego Światowego Dnia Dziadków i Osób Starszych. Jest ona przeciwieństwem tego, co świat myśli o tym okresie życia, a także przeciwieństwem zrezygnowanej postawy niektórych z nas, starszych, podążających naprzód z niewielką nadzieją i nieoczekujących już niczego od przyszłości.

Wiele osób boi się starości. Postrzegają ją jako rodzaj choroby, z którą lepiej unikać jakiegokolwiek kontaktu: uważają, że ludzie starzy nie dotyczą nas i należy ich trzymać jak najdalej, być może zgromadzonych w strukturach, które się nimi opiekują, a nas chronią przed braniem odpowiedzialności za ich zmartwienia. Jest to „kultura odrzucenia”: mentalność sprawiająca, że gdy czujemy się inni niż najsłabsi i odlegli od ich kruchości, ona pozwala nam wyobrażać sobie, że „my” i „oni” podążamy odrębnymi drogami. W rzeczywistości jednak, długie życie – jak naucza Pismo święte – jest błogosławieństwem, a ludzie starzy nie są wyrzutkami, od których należy się dystansować, lecz żywymi znakami życzliwości Boga, który obdarza życiem w obfitości. Błogosławiony dom, który troszczy się o osobę starszą! Błogosławiona rodzina, która szanuje swoich dziadków!

Owszem, starość jest okresem, który nie jest łatwy do zrozumienia, nawet dla nas, którzy już go przeżywamy. Chociaż następuje po długiej drodze, nikt nas nie przygotował do zmierzenia się z nią; wydaje się wręcz, że ona nas zaskakuje. Najbardziej rozwinięte społeczeństwa poświęcają dużo temu okresowi życia, jednak nie pomagają nam go zinterpretować: oferują „plany pomocy, ale nie wizję życia” [1]. Trudno więc spojrzeć w przyszłość i uchwycić horyzont, ku któremu należy dążyć. Z jednej strony jesteśmy kuszeni, by odpędzić starość, ukrywając zmarszczki i udając, że wciąż jesteśmy młodzi; z drugiej strony wydaje się, że nie można już robić nic innego, jak tylko żyć w rozczarowaniu, pogodzeni z tym, że nie mamy więcej „owoców do wydania”.

Zakończenie aktywności zawodowej i usamodzielnienie się dzieci sprawiają, że znikają powody, dla których poświęciliśmy wiele naszej energii. Świadomość, że siły słabną lub pojawienie się choroby mogą zachwiać naszą pewność siebie. Świat – z jego szybkim tempem, za którym trudno nam nadążyć – zdaje się nie pozostawiać nam alternatywy i prowadzi nas do przyswojenia idei odrzucenia. Tak oto wznosi się ku niebu modlitwa psalmu: „Nie odtrącaj mnie w czasie starości; gdy siły ustaną, nie opuszczaj mnie!” (Ps 71, 9).

Jednak ten sam psalm, który odnajduje obecność Pana w różnych okresach życia, zachęca nas do nieustannej nadziei: gdy nadejdzie starość i siwe włosy, On nadal będzie dawał nam życie i nie pozwoli, by przytłoczyło nas zło. Ufając Mu, znajdziemy siłę, by pomnażać uwielbienie (por. ww. 14-20) i odkryjemy, że starość nie jest tylko naturalnym osłabieniem ciała, czy nieuchronnym upływem czasu, lecz darem długiego życia. Starzenie się nie jest potępieniem, lecz błogosławieństwem!

Musimy zatem czuwać nad sobą i uczyć się przeżywać starość w sposób aktywny, także pod względem duchowym, pielęgnując nasze życie wewnętrzne poprzez wytrwałą lekturę słowa Bożego, codzienną modlitwę, regularne korzystanie z sakramentów i uczestnictwo w liturgii. A wraz z relacją do Boga, pielęgnować nasze relacje z innymi: przede wszystkim z rodziną, z dziećmi, z wnukami, którym powinniśmy okazywać naszą czułość pełną troski, a także z ludźmi ubogimi i cierpiącymi, którym powinniśmy być bliscy poprzez konkretną pomoc i modlitwę. Wszystko to pomoże nam, by nie czuć się jedynie widzami w teatrze świata i nie ograniczać się do przesiadywania na balkonie i stania w oknie. Bowiem wyostrzając nasze zmysły, aby rozpoznać obecność Pana [2], będziemy niczym „oliwki zielone w domu Bożym” (por. Ps 52, 10), będziemy mogli być błogosławieństwem dla tych, którzy żyją obok nas.

Starość nie jest okresem bezużytecznym, w którym należy usunąć się na bok porzucając stery łodzi, ale porą, w której należy wciąż przynosić owoce: jest nowa misja, która czeka na nas i zaprasza do spojrzenia w przyszłość. „Szczególne uwrażliwienie nas, ludzi starych, w podeszłym wieku, na poświęcanie uwagi, myśli i uczucia, które czynią nas ludzkimi, powinno stać się na nowo powołaniem wielu. I będzie to wyborem miłości osób starszych do nowych pokoleń” [3]. Jest to nasz wkład w rewolucję czułości [4], duchową i pozbawioną broni rewolucję. Zapraszam was, drodzy dziadkowie i osoby starsze, abyście stali się jej bohaterami.

Świat przeżywa czas ciężkiej próby, naznaczony najpierw niespodziewaną i gwałtowną burzą pandemii, a następnie wojną, która na światową skalę godzi w pokój i rozwój. Nie jest przypadkiem, że wojna powróciła do Europy w czasie, gdy odchodzi pokolenie, które doświadczyło jej w ubiegłym wieku. I te wielkie kryzysy mogą sprawić, że staniemy się nieczuli na fakt, że istnieją inne „epidemie” i inne rozpowszechnione formy przemocy, zagrażające rodzinie ludzkiej i naszemu wspólnemu domowi.

W obliczu tego wszystkiego potrzebna jest głęboka przemiana, nawrócenie, które rozbroi serca, pozwalając każdemu rozpoznać brata w drugim człowieku. I to na nas, dziadkach i osobach starszych, spoczywa wielka odpowiedzialność: nauczyć kobiety i mężczyzn naszych czasów patrzenia na innych z takim samym wyrozumiałym i czułym spojrzeniem, jakim my obdarzamy nasze wnuki. W trosce o bliźniego udoskonaliliśmy nasze człowieczeństwo i dziś możemy być nauczycielami pokojowego, wrażliwego na najsłabszych stylu życia. Być może nasza postawa będzie mylona ze słabością lub ustępliwością, ale to właśnie cisi, a nie agresywni i krnąbrni, odziedziczą ziemię (por. Mt 5, 5).

Jednym z owoców, do wydawania których jesteśmy powołani, jest troska o świat. „Wszyscy byliśmy na kolanach naszych dziadków, którzy trzymali nas w objęciach” [5], ale dziś jest czas, aby na naszych kolanach – z konkretną pomocą lub tylko z modlitwą – trzymać, wraz z naszymi wnukami, także te liczne wystraszone wnuczęta, których jeszcze nie znamy, a które być może uciekają przed wojną lub cierpią z jej powodu. Strzeżmy w naszym sercu – jak to czynił św. Józef, czuły i troskliwy ojciec – maluczkich z Ukrainy, Afganistanu, Sudanu Południowego...

W wielu z nas dojrzała mądra i pokorna świadomość, której świat tak bardzo potrzebuje: nie zbawiamy się sami, szczęście jest chlebem, który spożywa się razem. Dajmy o tym świadectwo ludziom, którzy łudzą się, że osobiste spełnienie i sukces mogą odnaleźć w przeciwstawianiu się innym. Wszyscy, nawet ci najsłabsi mogą je dawać: już samo pozwolenie, by się ktoś nami zaopiekował – często np. osoby pochodzące z innych krajów – jest to sposób, by powiedzieć, że wspólne życie jest nie tylko możliwe, ale i konieczne.

Drogie babcie i drodzy dziadkowie, drogie starsze kobiety i drodzy starsi mężczyźni, w tym naszym świecie jesteśmy wezwani, by być sprawcami rewolucji czułości! Uczyńmy to, ucząc się coraz bardziej i coraz lepiej wykorzystywać najcenniejsze narzędzie, jakie mamy i które jest najbardziej stosowne dla naszego wieku: modlitwę. „Stawajmy się i my po trosze poetami modlitwy: zasmakujmy w szukaniu naszych słów, przyswajajmy sobie te, których nas uczy Słowo Boże” [6]. Nasze ufne przyzywanie Boga może zdziałać wiele: może towarzyszyć krzykowi bólu tych, co cierpią, i może przyczynić się do przemiany serc. Możemy stać się stałym „«chórem» wielkiego duchowego sanktuarium, gdzie modlitwa błagalna i pieśń chwały wspierają wspólnotę, która pracuje i walczy na polu życia” [7].

Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych jest zatem okazją, by jeszcze raz z radością powiedzieć, że Kościół chce świętować razem z tymi, których Pan – jak mówi Biblia – „nasycił dniami”. Świętujmy go razem! Zachęcam was do ogłoszenia tego Dnia w waszych parafiach i wspólnotach; by pójść odwiedzić osoby starsze, które są najbardziej samotne, w domu lub tam, gdzie przebywają. Zróbmy tak, by nikt nie przeżywał tego dnia w samotności. Posiadanie kogoś, na kogo się czeka, może odmienić przeżywanie dni osobom, które nie spodziewają się już niczego dobrego od przyszłości; a z tego pierwszego spotkania może narodzić się nowa przyjaźń. Odwiedzanie samotnych osób starszych to uczynek miłosierdzia naszych czasów!

Prośmy Matkę Bożą, Matkę Czułości, aby uczyniła nas wszystkich sprawcami rewolucji czułości, tak, byśmy razem mogli uwolnić świat od mroków samotności i demona wojny.

Niech moje Błogosławieństwo i zapewnienie o mojej serdecznej bliskości dotrą do was wszystkich i do osób wam bliskich. A wy, proszę, nie zapominajcie o modlitwie za mnie!

Rzym, u św. Jana na Lateranie, dnia 3 maja 2022 roku, w święto świętych Apostołów Filipa i Jakuba

FRANCISZEK

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich przy parafii św. Wojciecha w Radzionkowie organizuje jak co roku Pielgrzymkę Rowerową do Gniezna.

Termin: 30 lipca - 10 sierpnia 2022r.

Trasa: Radzionków - Białystok - Gniezno

Dystans: 1100 km

Pozostałe informacje wkrótce.

W kancelarii parafialnej można zapisywać się na 65 Parafialną Pieszą Pielgrzymkę na Jasną Górę, która odbędzie się w dniach od 23 do 27 lipca.
Dzień radzionkowski odbędzie się w poniedziałek, 25 lipca. Można też dokonać rezerwacji noclegów w Domu Pielgrzyma i w szkole w Woźnikach oraz zapisać się na autokar na Dzień radzionkowski. Wpisowe wynosi 50 zł. (Dzieci do lat 7 nie płacą). Konieczne jest osobiste zapisanie się i podanie numeru PESEL.

W sobotę 23.07.2022r. rozpoczyna się 65 Parafialna Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę.
Msza Święta w intencji Pielgrzymów o godzinie 7.00;
- o godz. 8.00 – wyjście Pielgrzymki.
Bardzo prosimy, aby w kancelarii parafialnej załatwić wszystkie sprawy związane z pielgrzymką oraz podać numer pesel (kto tego nie uczynił) konieczny do ubezpieczenia.
Osoby niepełnoletnie proszone są o dostarczenie zgody rodziców na udział w pielgrzymce.
W kancelarii można też składać zalecki za Zmarłych, za których będziemy się modlićnpodczas pielgrzymki.

W poniedziałek 25 lipca – DZIEŃ RADZIONKOWSKI NA JASNEJ GÓRZE.
Nasza Parafia gromadzi się u stóp Matki Bożej Jasnogórskiej.
Program Dnia radzionkowskiego:
- godzina 9.00 - Droga Krzyżowa na Jasnogórskich wałach;
- godzina 11.00 - MSZA ŚW. W INTENCJI PARAFIAN W KAPLICY CUDOWNEGO OBRAZU
- godzina 15.00 – Nieszpory w kościele św. Barbary.
Autokary wyjeżdżają 25 lipca o godzinie 7.00 sprzed kościoła; powrót – po Nieszporach.
Okazja do Spowiedzi dla Pielgrzymów oraz Parafian udających się na Dzień radzionkowski: przez cały tydzień przed każdą Mszą św., a ponadto w czwartek podczas wieczornej adoracji do godziny 19.30, a w piątek od godziny 17.00 – 18.00. Powrót Pielgrzymów – w środę 27 lipca około godziny 17.00.

Spotkanie organizacyjne przed pielgrzymką odbędzie się w środę po Mszy Świętej wieczornej.

W niedzielę 17.07.2022r.  odbędzie się Jubileuszowa 325 Parafialna - Ślubowana przez naszych Ojców- Pielgrzymka do Matki Bożej Piekarskiej. Serdecznie zapraszamy Parafian do wspólnego pielgrzymowania. Zapraszamy wszystkie Grupy i Wspólnoty działające w naszej Parafii, Poczty sztandarowe, Panie i Panów w naszych śląskich strojach regionalnych, także Dzieci i Młodzież.
Wyjście Pielgrzymów o godzinie 7.30;
- o godzinie 9.00 – Droga Krzyżowa na Kalwarii piekarskiej;
- o godzinie 10.30 – Msza Święta w Bazylice;
- o godzinie 13.45 – Obchody różańcowe;
- o godzinie 15.00 – Nieszpory w Bazylice (u nas Nieszporów nie będzie).
Po Nieszporach powrót do Parafii. Pielgrzymów powitamy około godziny 17.00.
Niech nasze pielgrzymowanie w tej jubileuszowej pielgrzymce będzie wyrazem wierności ślubom, podjętym wobec Matki Bożej przez naszych Ojców.

W niedzielę 12 czerwca 2022r. odbyły się wybory do Parafialnej Rady Duszpasterskiej. Wybory odbywały się zgodnie z „Zasadami Wyborów do Parafialnych Rad Duszpasterskich w Archidiecezji Katowickiej” (p.6) można było zagłosować na dwóch spośród zgłoszonych kandydatów przez postawienie przy wybranym nazwisku znaku: "X". Parafianie mieli możliwość wyboru spośród 13 kandydatów. Ostatecznie parafialni wyborcy do Rady wybrali 8 przedstawicieli. Podczas głosowania złożono 551 ważnych kart do głosowania i 9 nieważnych.

Oto nazwiska "wybrańców":

1) Glanc Jacek
2) Gwóźdź Janusz
3) Hajda Andrzej
4) Kądziela Teresa
5) Kieras Agata
6) Pisarek Roman
7) Sikora Ewa
8) Sznober Zbigniew