Opiekun: Ks. Marcin Zawojak

Animatorzy: Tomek Mateja, Marek Juraś, Marek Golus, Tomek Hajda, Mikołaj Mazurkiewicz, Dominik Posmyk, Jakub Posmyk

Historia ministrantów

Konferencja Episkopatu Polski powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów w 1964 r. Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3 XII 1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były wprowadzane w życie także w zakresie formacji służby liturgicznej.

Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia. Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki - jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej. Przez minione ponad trzydzieści lat swój wkład w prace KDSL wniosło także wielu innych kapłanów.

Znaczenie funkcji liturgicznych :

Czynności liturgiczne uwidaczniają Kościół taki, jaki jest on w swojej strukturze, czyli hierarchiczny. Różne zadania zostają tu rozdzielone pomiędzy uczestników Zgromadzenia, a o podziale decyduje przede wszystkim troska o to, aby wspólnota zgromadzona przy ołtarzu, była także w widzialny sposób wspólnotą "kościelną" ukazującą Kościół w jego rozmaitości posług i zadań.

Stojący obok kapłana ministranci zanim wykonają jakąkolwiek czynność, objawiają Kościół, ukazują jego naturę i bogactwo duchowe wszystkim zgromadzonym. Są więc potrzebni przy ołtarzu w swoich różnorodnych funkcjach i stopniach najpierw w celu "teologicznym", jako dopełnienie znaku Zgromadzenia Liturgicznego, a później ze względów "praktycznych", aby wykonać potrzebne czynności. Zewnętrzna oprawa liturgii poczynając od wyglądu kościoła i ołtarza, od szat i naczyń liturgicznych, poprzez gesty i postawy zgromadzonych wiernych, a kończąc na rozmaitości posług, ma duże znaczenie w przeżywaniu samej tajemnicy ukrytej pod osłoną znaków, a szczególnie w odkryciu wspólnotowego i wspólnoto-twórczego charakteru liturgii. Należy więc bardzo dbać o to, aby ten aspekt celebracji liturgii nie został zepchnięty na dalszy plan.

Nie powinno więc w żadnej parafii braknąć sług ołtarza różnego wieku i stanu, którzy z radością podjęliby rozmaite funkcje liturgiczne. Duża liczba ministrantów przy ołtarzu nie jest więc obca duchowi liturgii, przeciwnie, tylko w dużej liczbie, właściwie uporządkowanej, można ukazać różnorodność posług, a przez to pełniej ukazać, że Zgromadzenie Liturgiczne jest podstawowym znakiem Kościoła.