1. Ks. prob. Henryk (ok. 1326)
2. Ks. prob. Bernard z Bytomia (ok. 1529)
3. Pastor Andrzej Hippołyt (ok. 1595)
4. Pastor Mateusz (ok. 1619)
5. Ks. prob. Wojciech Fołtyński (ok. 1644)
6. Ks. prob. Andrzej Rolski (ok. 1665)
7. Ks. prob. Jan Morawski (ok. 1670)
8. Ks. prob. Marcin Wawrzycki (ok. 1678 — 1690)
9. Ks. prob. Tomasz Jaskowicz (ok. 1690— 1710)
10. Ks. prob. Andrzej Płuciński (1710—1722)
11. Ks. prob. Michał Janowski (1722— 1736)
12. Ks. prob. Szymon Kuczewicz (1738 — 1765)
13. Ks. prob. Zygmunt Brzyszkowski (1765 — 1744)
14. Ks. prob. Jan Mikluciński (1744— 1766)
15. Ks. prob. Józef Krupa (1766— 1779)
16. Ks. prob. Jerzy Strużyna (1779— 1797)
17. Ks. prob. Piotr Smolke (1798 — 1804)
18. Ks. prob. Henryk Zagalski (1804 - 1838)

19. Ks. prob. Jakub Korpak (1839— 1858)

Urodził się 23 lipca 1806 w Baingowie (Bańgowie) w ówczesnym powiecie bytomskim. Był synem gospodarza Kazimierza i Elżbiety z d. Scigała. Po odbyciu studiów teologicznych we Wrocławiu otrzymał święcenia kapłańskie 19 marca 1831. Był kapelanem w Bytomiu, wikarym okręgowym w Gliwicach oraz administratorem i proboszczem w Kamienicach. Dnia 22 lutego 1839 objął parafię w Radzionkowie jako administrator i jednocześnie otrzymał prezentę na proboszcza. Objęcie placówki odwlekło się o ponad dwa lata ze względu na klauzulę z prezencie, która odbierała proboszczowi wszelakie prawa do ziemi parafialnej na rzecz patrona hr. Henckla Donnersmarcka. Hrabia ustąpił cofając zastrzeżenie pod wpływem ks. A. Ficka, a ks. Korpak objął probostwo 30 czerwca 1841. Cechowala go dbałość o prawa i własność Kościoła. Jego upór, upomnienia znacznych obywateli parafii, a także wieloletnie procesy sądowe sprawiły, że wielu parafian było przeciwko niemu. Wierzył, że takie postępowanie jest właściwe lecz równocześnie niezrozumienie takiej postawy było dla niego bardzo bolesne. Był bardzo gorliwym proboszczem lubiącym porządek, dbającym o kościół oraz o dobre obyczaje parafian. Jak stwierdził ks. Ficek, jego życie było bez zarzutu. W Radzionkowie ks. Korpak szybko podupadł na zdrowiu, stąd przydzielano mu do pomocy wikarych. Zmarł 10 grudnia 1858 w Radzionkowie. Został pochowany w starym kościele przed wielkim ołtarzem, a po wybudowaniu nowej świątyni jego szczątki przeniesiono i pochowano „przed wewnętrznymi drzwiami dzisiejszego grobowca”.

20. Ks. prob. Augustyn Mastalski (1858 — 1876)

Urodził się 17 sierpnia 1825 w Pyskowicach w rodzinie nauczyciela i płuciennika Jakuba i Pauliny z d. Świtała. Dnia 22 czerwca 1850 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. M. von Diepenbrocka. Pierwsza placówką wikariuszowską była parafia w Piekarach Śląskich, gdzie proboszczem był ks. A. Ficek. Po śmierci ks. J. Korpaka w grudniu 1858 roku został wyznaczony na administratora parafii w Radzionkowie. Przybył do nowej placówki 10 stycznia 1859 z nadzieją, iż tutaj nie pozostanie. Tak się nie stało, 28 listopada 1859 został oficjalnie wprowadzony na urząd proboszcza, którym był do swojej śmierci. Ks. Mastalski cieszył się bardzo dobrą opinią jako duszpasterz i współpracownik z solidnym przygotowaniem teologicznym. Poza tym miał dobre maniery, był uprzejmy, szczodry i gościnny. Nim został pełnoprawnym proboszczem proponowano mu posadę dyrektora szkoły w Pyskowicach, którą odrzucił, ale 23 kwietnia 1859 został mianowany inspektorem szkolnym w jednej z części powiatu bytomskiego. Najważniejszą pozostałością materialna po ks. Mastalskim jest budynek nowego kościoła. Ks. J. Knosała stwierdził, że „[…] bez wahania można powiedzieć, że był największym i najpiękniejszym wiejskim kościołem na Śląsku”. Budowniczy dożył poświęcenia świątyni dnia 8 grudnia 1875 pomimo, że był już bardzo chory. Zmarł 14 marca 1876. Z uwagi na okres Kulturkampfu i wrogiej polityki wobec Kościoła zakazano pochówku w kościele parafialnym. Zatem 17 marca pogrzebano ciało „przed południowymi drzwiami wstępnymi”, a w nocy z 17 na 18 marca potajemnie przeniesiono trumnę do kapliczki grobowej, którą wybrał sobie jeszcze za życia na miejsce spoczynku.

21. Ks. prob. Józef Konieczko (Konietzko) (1883 — 1922)

Urodził się 19 marca 1843 w Staniszczach jako syn rolnika i karczmarza Macieja i Marianny z d. Bednorz. W 1866 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w opolskim gimnazjum, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W trakcie studiów należał do Towarzystwa Polskich Górnoślązaków. Uczestniczył w wykładach z języka i literatury polskiej prowadzonych przez prof. Wincentego Kraińskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1870 i jako neoprezbiter został skierowany do parafii w Lubecku. Tam miał okazję dobrze pozna pracę administracyjną w parafii, gdyż jego proboszcz i jednocześnie dziekan lubliniecki ks. Adolf Hermiersch był posłem do parlamentu i w związku z tym często nieobecny. W tej sytuacji ks. Koniecko musiał go zastępować. Będąc wikarym w Lubecku popadł w konflikt z ówczesnym prawem pruskim. Po śmierci boronowskiego proboszcza ks. Eiseneckera na jego miejsce po roku ustanowiono ks. Kentego nie mającego aprobaty bpa H. Förstera. Dlatego w lutym 1876 roku, po konsultacjach wśród duchowieństwa lublinieckiego, ks. Koniecko zamieścił w „Katoliku” odezwę do parafian w Boronowie. Autor twierdził, że nowy duszpasterz nie jest prawowitym proboszczem, a konsekwencją braku misji biskupiej jest nieważność sprawowanych sakramentów. W pierwszym procesie w Pszczynie został uniewinniony, a Karola Miarkę skazano na trzy miesiące więzienia. Jednak w wyniku apelacji prokuratury drugi wyrok ogłoszony w Raciborzu skazał go na cztery miesiące więzienia. Karę odbywał w Oleśnie od początku czerwca do 8 października 1877. W okresie afery związanej z artykułem w „Katoliku” próbował swoich sił jako kandydat na posła do sejmu pruskiego z okręgu Strzelce Opolskie – Lubliniec z ramienia Centrum.

16 sierpnia 1883 został ustanowiony duszpasterzem pomocniczym w Radzionkowie tzw. Hilfsseelsorger, a 15 lipca 1886 został proboszczem parafii św. Wojciecha w Radzionkowie. Był dobrym gospodarzem. W 1887 roku założył nowy cmentarz, w latach 1890-1891 wybudował nową plebanię z ogrodem i zabudowaniami gospodarczymi. Zakupił wiele paramentów liturgicznych, a także zainstalował elektryczność w kościele. Był lubiany i szanowany wśród księży dekanatu tarnogórskiego; dziekantarnogorski od 1895 roku. 25 października 1912 został mianowany radcą duchownym. Od 6 lutego 1900 był członkiem komitetu organizacyjnego pielgrzymki do Rzymu na jubileusz Roku Świętego.

W ciągu lat działalności społecznej zmieniło się jego nastawienie do spraw polskich. Kiedy drogi Centrum i „Katolika” rozeszły się, swoje poglądy ulokował po stronie niemieckiej partii. . W 1893 roku wystąpił przeciw Juliuszowi Szmuli kandydatowi „Katolika” do sejmu pruskiego, a podczas zjazdu Centrum w Gliwicach w dniach 22-23 października 1907 poparł ks. Edwarda Adamczyka będącego przeciwnikiem polskich aspiracji. Niechęć ks. Koniecki do polskości przejawiła się nawet w zakazie urządzania pielgrzymki do Częstochowy przez jego parafian. Kilkakrotnie ciężko chorował, by w ostatnich latach przez wiele miesięcy być przykutym do łóżka. Zmarł 31 maja 1922. Został pochowany w kapliczce na założonym przez siebie cmentarzu.

22. Ks. prob. dr Józef Knosała (1922 — 1946)
Urodził się 19 marca 1878 roku w Żelaznej, a święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1904r. w Opolu. Jako neoprezbiter trafił do pracy w Radzionkowie. Po kilku latach został przeniesiony jako wikary do Królewskiej Huty, a następnie jako proboszcz do Kończyc. W dniu 9 października 1922 roku otrzymał dekret ustanawiający go proboszczem naszej parafii. Jako gorliwy duszpasterz doprowadził do wydzielenia się z naszej wspólnoty dwóch parafii i wybudowania w nich nowych kościołów, a mianowicie w Rojcy (1934) i Kozłowej Górze (1937). Ks. Józef Knosała był wybitnym historykiem i muzealnikiem oraz autorem kilkudziesięciu rozpraw historycznych i teologicznych, w tym wydanej w 1926 roku „Parafii Radzionkowskiej” Przeprowadził on radzionkowski Kościół przez trudny okres II wojny światowej. W styczniu 1946 roku został zmuszony do opuszczania Polski pod zarzutem sprzyjania Niemcom w czasie okupacji. Zmarł 8 stycznia 1951 roku w Altenau w Niemczech, gdzie został również pochowany.

23. Ks. prob. Teofil Szczerbowski (1946 — 1973)

Urodził się 1 kwietnia 1902 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1930 roku w Krakowie. W latach 1933 — 1936 pracował jako wikary w radzionkowskiej parafii, a następnie do 1946 roku był proboszczem w parafii Św. Urbana Papieża i Męczennika w Woli koło Pszczyny. Po opuszczeniu Radzionkowa przez ks. Knosałę objął w 1946 roku stanowisko substytuta, a w roku 1951 administratora, by w 1957 roku stać się pełnoprawnym proboszczem. Przeprowadził on radzionkowski Kościół przez trudne lata stalinizmu oraz dokonał niezbędnych remontów w naszej świątyni (m.in. wymiana posadzki i instalacji elektrycznej, zakup nowych dzwonów i witraży, konserwacja ogrodzenia, prace na cmentarzu). Obowiązki proboszcza pełnił aż do września 1973 roku. Zmarł 14 sierpnia 1981 roku, Jego grób znajduje się na przykościelnym cmentarzu.

24. Ks. prob. kanonik Konrad Seligman (1973 — 1979)

Urodził się 2 listopada 1937 w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie, tam też 7 listopada został ochrzczony. Był synem inż. Elektryka Seweryna i Leonardy z d. Zdebskiej. W roku 1946 zamieszkał w raz z rodzicami w Katowicach na terenie parafii Niepokalanego Poczęcia NMP. Po raz pierwszy do Komunii św. Przystąpił 6 maja 1948, bierzmowany został 8 grudnia 1951 przez biskupa Herberta Bednorza. Od 1949 był ministrantem.
Po ukończeniu w 1951 szkoły podstawowej kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Katowicach. Uczęszczał wtedy na lekcje religii prowadzone przez ks. Ignacego Jeża (późniejszego biskupa koszalińsko-kołobrzeskiego) w kościele garnizonowym św. Kazimierza. Egzamin dojrzałości zdał w 1955. W tym samym roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Przez pierwszy rok był na Kursie Wstępnym w Tarnowskich Górach, potem studiował w Krakowie. Przez rok był dziekanem alumnów.
Święceń diakonatu udzielił mu 26 czerwca 1960 w katedrze w Katowicach biskup koadiutor Herbert Bednorz. Tam też ten sam biskup udzielił mu 25 czerwca 1961 święceń prezbiteratu.
Po zastępstwach wakacyjnych w Łaziskach Górnych a potem w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach, był od 31 sierpnia wikariuszem w parafii św. Floriana w Chorzowie. W 1963 rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Sekcji Pastoralnej KUL, ze specjalizacją w zakresie Liturgiki Pastoralnej. Jak pracę seminaryjną opracował 17 haseł z dziedziny liturgii do Encyklopedii Katolickiej, wydawanej przez Towarzystwo Naukowe KUL.
Po roku został odwołany z Lublina na własną prośbę. 28 września 1964 powołano go na zastępstwo w charakterze wikariusza do parafii Morgi. Dekretem z dnia 19 listopada tego roku został mianowany wikariuszem w Gorzycach. Nie zdążył się ta przeprowadzić, bo już 24 listopada polecono mu objęcie zastępstwa chorego proboszcza w Bujakowie. Stamtąd dekretem z 3 lutego 1965 został przeniesiony – jako wikariusz – do parafii śś. Apostołów Piotra i Pawła w Skoczowie.
8 lutego 1968 Kuria zleciła mu duszpasterstwo i administrację przy kościele filialnym św. Anny w Nierodzimiu. 15 września 1971 Biskup nadał mu tytuł proboszcza.
Od 30 sierpnia 1973 duszpasterzował w parafii św. Wojciecha w Radzionkowie, najpierw jako wikariusz ekonom, a od 18 stycznia 1974 proboszcz. Kolejną jego placówką duszpasterską była parafia św. Wawrzyńca i św. Antoniego z Padwy w Wirku. Od 12 sierpnia 1979 był tam wikariuszem ekonomem, a od 11 października tegoż roku proboszczem.
Z dniem 26 sierpnia 1989 został administratorem, a 29 października tego roku proboszczem parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Aniołów w Adamowiczach Był tam też katechetą w Szkole Podstawowej.
Powierzone zostały ks. Konradowi Seligmanowi inne jeszcze funkcje. W ramach prac I Synodu Diecezji Katowickiej był przewodniczącym Zespołu Studyjnego ds. czasu wolnego i turystyki. Zespół ten opracował dokument synodalny „Czas wolny, odpoczynek, turystyka i sport”. Był dziekanem dekanatu kochłowickiego a potem pogrzebiańskiego. Jego opiece powierzono kapłanów rocznika święceń 1973. 3 września 1986 mianowany został kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej w Katowicach.
W grudniu 2001 doznał częściowego paraliżu. Poprosił o zwolnienie z funkcji proboszcza. Z dniem 4 czerwca 2002 został przeniesiony na emeryturę. Zamieszkał u swego brata w Brennej – Leśnicy.
Przez ostatnie miesiące życia przebywał na probostwie śś. Apostołów Piotra i Pawła w Kamieniu. Tam nagle zmarł 16 listopada 2005. Pochowany został w Radzionkowie.

Autor: Anna Burda - Szostak

25. Ks. prob. Ernest Grajcke (1979 — 1993)

Urodził się 29 września 1940 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1964 roku, jako kleryk z Parafii Św. Mikołaja w Wilczej. W sierpniu 1979 roku objął funkcję proboszcza w radzionkowskiej parafii. Wkrótce po przybyciu do Radzionkowa zamontował w naszym kościele nową instalację centralnego ogrzewania, wymienił posadzkę. Swoją działalność rozpoczęła biblioteka parafialna. W tym samym czasie utworzono przy naszej parafii Koło Charytatywne rozprowadzające wśród parafian dary z Zachodu oraz wspierające najuboższych.

Jako proboszcz był od 1984 roku odpowiedzialny za budowę nowego kościoła na osiedlu im. gen. Jerzego Ziętka. W roku 1986 sprowadził z Gniezna do naszej świątyni relikwie Św. Wojciecha, a w latach następnych odwodnił mury kościelne, wymienił pokrycie dachowe oraz od malował świątynię. Ksiądz Ernest Grajcke organizował liczne pielgrzymki m.in. na Górę Św. Anny, do Częstochowy i Watykanu. Okres jego posługi w Radzionkowie charakteryzuje się licznymi powołaniami kapłańskimi i zakonnymi. W sierpniu 1993 roku ks. Ernest Grajcke został przeniesiony dekretem arcybiskupa Damiana Zimonia do parafii Matki Boskiej Fatimskiej w Mysłowicach - Wesołej.

26. Ks. prob. Stefan Cyganek (1993)

Urodził się 26 stycznia 1949 roku w Świętochłowicach. W roku 1967 wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w Katowicach w dniu 11 kwietnia 1974 roku. W lipcu 1983 roku został administratorem, a następnie proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bykowinie. W sierpniu 1993 roku otrzymał dekret z nominacją na proboszcza w naszej parafii. Zmarł niespełna dwa miesiące później, 30 października 1993 roku o godzinie 5.30 podczas pełnienia posługi w konfesjonale. Jego grób znajduje się na cmentarzu przykościelnym.

27. Ks. prob. dr Jan Grzesica (od 1993 - 2005)

Urodził się 27 sierpnia 1938 roku w Mysłowicach. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk księdza biskupa Herberta Bednorza 14 czerwca t964 w katowickiej katedrze. Jego pierwszą i jedyną parafią wikariuszowską była parafia pod wezwaniem św. Wawrzyńca w Rudzie Śl. Wirku. Po trzech latach pracy został skierowany na studia w Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie. Równolegle podjął studia na Akademii Teologii Katolickiej (obecnie Uniwersytet im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Początkowo studiował muzykę kościelną, a następnie teologię moralną. Po uzyskaniu tytułu licencjata, za radą Kardynała Karola Wojtyły zajął się problematyką ekologiczną. Praca ta uwieńczona została obroną rozprawy doktorskiej pt „Ochrona naturalnego środowiska człowieka, jako problem teologiczno moralny” Od roku 1972 pracował w zarządzie Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego jako prefekt i wykładowca etyki i teologii moralnej. Od wielu lat pełni funkcję sędziego synodalnego w Sądzie Metropolitalnym w Katowicach oraz wykłada etykę i teologię moralną na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego.

W dniu 14 listopada 1993 roku został mianowany proboszczem w naszej parafii. Wkrótce po przybyciu do Radzionkowa ks. dr Jan Grzesica rozpoczął intensywne prace wewnątrz kościoła i przy jego obejściu. W 1995 roku zostało uroczyście poświęcone Katolickie Centrum Młodzieży utworzone ze starych, nieużywanych salek katechetycznych. W tym samym roku w bocznej zakrystii utworzono kaplicę Matki Bożej Fatimskiej wg projektu Zygmunta Brachmańskiego. W 1996 roku odnowił i wyremontował probostwo, a 1997 roku została poświęcona i oddana do użytku nowa kaplica przedpogrzebowa. W 1999 roku rozpoczęła się renowacja pięciu ołtarzy oraz rozpoczął swoją działalność, poświęcony przez księdza biskupa Stefana Cichego, Dom Seniora im. Jana Pawła II. Ksiądz proboszcz zainicjował w naszej parafii nabożeństwa fatimskie oraz czwartkowe adoracje Najświętszego Sakramentu. Jednak integracja parafian odbywała się nie tylko podczas nabożeństw, ale także podczas licznych pielgrzymek (np. Częstochowa, Medjugorie, Fatima, Okopy na Wołyniu, Watykan, Pollone) i festynów (zapoczątkowany w 1994 roku Cider Fest). W 1995 roku parafianie mogli usłyszeć po raz pierwszy chórek chłopięcy „Cantate Pueri”, a w 2000 roku Młodzieżową Orkiestrę Dętą. Rok 2004 był rokiem szczególnym. W tym roku zabrzmiały zupełnie nowe dzwony wykonane specjalnie dla naszej parafii, rozpoczęło się malowanie świątyni oraz wymiana ławek. W sierpniu 2005, po przejściu na emeryturę, powrócił do rodzinnych Mysłowic.